Bir Değil Birlik Olmak

Yazar: Ahmet Canbaz

Bir öğrencimin “Bilgisayarı açtığım anda istemsizce ders linkini tıklamak yerine oyuna giriyorum. Çünkü ben hep öyle yapardım. Bilgisayar benim oyun aracımdı. Şimdi ise ders dinlemek için kullanıyorum. Gözüm, sırtım ve başım ağrıyor, biraz da sıkılıyorum. Okulu özledim, arkadaşlarımla oynamayı özledim.” sözü, bir velimin “İşe gitmek zorundayım ve çocuğumu evde bırakmaya korkuyorum.” sözleri, öğretmenlerin çocukların yeni beceriler edinmesi için arayışları ve ders hazırlığı yapma konusundaki tüm emekleri, eğitime gönül veren paydaşların çabaları, akademisyenlerin çalışmaları ile meramımızı bir arada olarak anlatmamız gerektiğini anladım uzaktan eğitimin ilk başladığı günlerde.

Zor ve bilinmezliğin içinde çıkış yolu aradığımız bu günlerde empati duygusuna hâlâ çokça ihtiyaç duymaktayız. Empati temel olarak kendimizi karşımızdakinin yerine koymak olarak algılansa da, Harvard Business Review tarafından çıkarılan Duygusal Zeka serisinde empati, iletişim halinde bulunduğumuz kişiye bilişsel ve duygusal olarak duyulan ilgi ve o bireyi her yönüyle “anlamak” olarak tanımlamıştır.

Bu tanım üzerinden velinin yaşadığı sıkıntıyı anlamak, okul idarecisinin ve öğretmeninin nasıl daha iyi yapabiliriz kaygısını anlamak, en çok da öğrenciyi ve onun dertlerini anlayarak ortak bir değer ve amaçta hareket etmek, sınıf ekosistemini tüm paydaşları kapsayan bir okul ekosistemine çevirebilecektir.

“Eğitimin odak noktası bilgi değil, öğrencidir.” der Olssen. Bu sözdeki temel duygu, parmak izi kadar farklı olan her çocuğun farklı öğrenme örüntülerine göre bilgiyi keşfetmesi, bilgiyi kendi bakış açısına göre anlamlı kılarak yorumlaması, yeni edindiği bilgileri eski bilgilerin üzerine inşa etmesi, en önemlisi hazır ve sorgulama üzerine kurulmayan bilgilere şüpheyle yaklaşmasıdır.

Bu sebeple üniversite öğrencisinden çağın yeniliklerini ve değişkenlerini takip etmek, akademisyenlerin öngörüsünden yararlanmak, ailelerin ilgi ve ihtiyaçlarını saptayarak kaygı durumu azaltmak, diğer öğretmenlerin deneyim ve tecrübelerini dinlemek, çevre dinamiklerini günün koşullarıyla birleştirerek ortak bir değerde hareket etmek bütüncül eğitim anlayışına sahip olmamızı sağlayacak, çocuklara ulaşmamızı kolaylaştıracaktır. Tüm bu olgularla mutlu olan bir öğrencinin öğrenme ve öğretme motivasyonu artacak, yakın çevresinde oluşan eğitim faaliyetlerini de güçlendirecektir. Çünkü bir eğitimci olarak en fazla tecrübe kazandığım ve bilgi edindiğim yerin öğrencilerle baş başa kaldığım sınıf ortamı olduğunu söyleyebilirim. Çoğu kişi tarafından önemsiz görülen, hatta “Sen daha küçüksün, anlamazsın. Büyüklerin işine karışılmaz.” denilen çocuklarımızın öğrenme merakıyla sorduğu bir soru, bir metinden elde ettikleri çıkarım, herhangi bir konuya yeni bir anlam yüklemeleri, belirli bir problemi çözerken gitmiş oldukları yol günlerce kafamı kurcalayan, anlamlandırmaya çalıştığım düşüncelere yok açmakta ve onların hayata bakış açılarını daha iyi tanımama olanak tanımaktadır.

Tüm şartlar düzelmiş olsa dahi bu süreçten sonra artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını, yeni yaklaşımlarla eğitim sisteminin yürüyeceğini düşünüyorum. Geçmişte kalan çözümler ile geleceğin sorunlarını çözemeyeceğimiz görüsüyle tüm eğitim paydaşları ile bir ve beraber olarak bu sorunların altından kalkacağımızı inanıyorum. Velisi, akademisyeni, üniversite öğrencisi, öğretmeni, okul idarecisi ve eğitime gönül veren tüm paydaşlarla bir olup geleceğimizi emanet ettiğimiz çocuklarımıza yeni fırsatlar sunma, “bir değil, birlik olma” dileğiyle…