Soruların İzini Sürmek

Yazar: Seval Binici

İlkokul beşinci sınıftaydım. Sesi, gülümseyişi hatta kokusu ile hala aklımda capcanlı duran sevgili öğretmenim bize artık veda edeceği için ince eleyip sık dokuyordu. Bir yandan müfredatta eksik hiçbir şey kalmasın diye sürekli yazılar yazdırıyor, sık sık yazılılar-sözlüler yapıyor, bazen öteki beşinci sınıf öğretmeni ile yer değiştirip kendi aralarında karşılaştırmalar yapıyor diğer taraftan her fırsatta bize hayatla ilgili öğütlerde bulunuyordu. Bize veda edecekti, biz onun için yuvadan uçacak kuşlardık. Yuvadan ayrılmadan önce her şeyi eksiksiz yapmış olduğundan emin olmak istiyordu. Sanırım her birimiz için kurduğu ayrı bir hayali vardı. Bana kesin olarak hukukçu gözüyle bakıyordu. Bunu yıllar sonra karşılaştığımızda eğitim fakültesinde okuduğumu öğrendiğinde verdiği tepkiden iyice anladım. Eğitim fakültesinde ikinci sınıftaydım ve o gün karşılaştığımızda bile onun iri yarı olmayan ama yine de iyi kalpli bir dev olduğunu hissediyordum. Şimdi bana sen değil siz diye hitap ediyordu ama ben onun karşısında hiç de bir yetişkin gibi hissetmiyordum. Her an beni sınayabilir, bir matematik ya da fen problemi sorabilirmiş gibi geliyordu. Hem de mesleğim konusunda da hiç memnuniyet duymamıştı ama olsun, o benim öğretmenimdi; canım öğretmenim!

Öğretmenimin bizimle ilgili hayalleri sanırım tutku derecesindeydi. Bana öyle geliyor ki bu öğretmen olmanın ötesinde bir şey. Umut, çaba… başka daha güzel bir yaşamın varlığını bilen ve bunu bizden esirgemek istemeyen, bu güzel yaşama bizi layık gören bir şey. Öyle ki sınıfta beş kişi belirlemişti, Anadolu Liseleri sınavına hazırlıyordu. Hem de evinde. İlk zamanlar okul çıkışında okulda kalıp öyle çalışıyorduk. Sonra bizi evine çağırdı. Beş arkadaş dolmuşa biner giderdik. Bizim evimiz köyün dışında olduğu için dört arkadaşım bizim eve yürür ve dolmuşa öyle binerdik.

Cumartesi günlerini öğretmeninin evinde geçiren çok, çok şanslı bir çocuktum. Bu böyle sınava kadar sürdü. Bir defasında bir dershanenin deneme sınavına götürdü bizi. Gerçekten sınava giriyormuşçasına elim ayağım titremişti. Haziran ayı gelip çatmış sınavda iyi bir puan almıştım ama yedek listede yedinci sırada kalmıştım. Böylelikle ortaokul maceram benim için bir başarısızlıkla başlamış oldu ve o sene sınav sistemi değiştirildi.

Ortaokulun sonunda sınava yeniden girebilecektim. Yeni okulum kazanamadığım liseye çok yakındı. Okul çıkışları liseye kadar yürürdüm. Sınava girmeyi ve bu defa ne olursa olsun kazanmayı aklıma koymuştum. Ortaokul üçüncü sınıfta kendime Anadolu ve Fen Liselerine hazırlık kitabı almıştım. O yeşil kitaptaki soruları defalarca ve defalarca çözdüm. Ders kitaplarımı sanırım yutmuştum. Ortaokulda da harika öğretmenlerim oldu. Şimdi düşününce zorbalığına maruz kaldığım öğretmenler olsa da hayatımda gerçekten “öğretmenim” diyebileceğim eğitim emekçileri oldu. Lisede hayalime kavuştum. Sonrasında da öğretmen oldum.

Hayatınızdan iyi öğretmenler geçtiyse ve öğretmenseniz ciddi bir sorumluluk edinirsiniz. Başka daha güzel bir yaşamın varlığını bilirsiniz, bunu çocuklardan esirgemek istemezsiniz, bu güzel yaşama bütün çocukları, insanları, canlıları layık görürsünüz ama çocukları bu güzel yaşama davet ederken öğretmenlerinizin yöntemini kullanamazsınız.; çünkü yaşam değişmiştir. Bilgiye ulaşma yolları değişmiştir. Bilgi değişmiştir. Sınavlar aynı kalsa da gerçek ihtiyaçlar değişmiştir. Hatta acilen değişmesi gereken şeyler de vardır. Mesela bilirsiniz ki öğretmenler tahtanın önünde sorduğu soruya doğru cevabı verirseniz size yıldız verecek iyi kalpli devler değil; sorularınızı, sorgulamalarınızı, hayallerinizi içtenlikle dinleyen insanlar olmalıdır. Bir soru bankası ile de sınav kazanılabileceğini ama hiçbir sınavı kazanmanın kendi kendine sorduğun bir sorunun izini sürmek kadar iyi hissettirmeyeceğini bilirsiniz.