Nehrin Büyüttüğü Çocuk

Yazar: Özge Gökbulut Bayer

“Bırakın da tabiat size dadılık etsin.”
William Wordworth

Çocuk kendi bacaklarından hiç beklenmeyecek kadar hızlı ve büyük adımlarla yürüyordu. Uzunca yolu simsiyah gözleriyle merakla inceleyerek yürüdü. İşte okuluna varmıştı. Nehir, anne karnındaki özsuyu kadar ona alışık, o ise o suyun içinde çıplak ayakları ile sanki dokuz aylık yolculuğunu hiç bitirmeden devam ettiriyordu.

Nehir ona bazen bir anne kadar yakınken bazen ise bir öğretmen oluyordu. Bu öğretmen hiçbir şeyi anlatarak öğretemeyen ama anlatmak istediklerini akarak, durarak bazen taşarak kendi diliyle yani nehirce aktarıyordu.

Çocuğun çıplak ayakları taşların üstünde zıplarken güçlendi. Elleri suyla birlikte hislendikçe hislendi…

Suyun akışını az bulunca nehrin içindeki taşları taşımaya karar verdi çocuk. Küçük elleriyle en ağır taşı kaldırmaya çalıştı, yapamadı. Nehir büyük taşın altından ve üstünden geçerek durumu güçleştirdi. İşte çocuğun sınav vakti sanırm buydu. Sorular çok zordu ve çocuk akşam bu sınava hiç hazırlanmamıştı. Sınav konuları önceden sınıfın tahtasına yazılmamış, kaynak kitap da verilmemişti. Çocuk düşündü, taşındı terledikçe beyninden ellerine bir akıl yürütme bilgisi geldi. Taşı yuvarlaya yuvarlaya alandan çıkarmayı sonunda başardı. Sınav bitmişti ve çocuk kesinlikle 100 almıştı.

Çocuk şimdi de yapraktan bir gemi yapmak istedi. Sanırım yeni ders başlamış olmalıydı. Zil çalmamış, kimse “İçeri girin.” dememişti ama çocuk ders aracı olan yaprağını çoktan eline almıştı bile. Yaprağı nasıl yüzdürmeliydi? Suyun az gittiği yerden denedi, olmadı. Nehrin en akışkan noktasına yaprağı defalarca koyarak onu bitiş noktasına kadar gidebilmesi için denedi, denedi, denedi. Bu deneyin bir kuralı, zamanı ve yönergesi de sanırım yoktu. Nehir yine konuşmadan, akışarak bu dersini de bitirmişti.

Çocuk her geçen gün büyüyordu. Nehir onu, o nehri büyütüyor, kuş sesleri nehrin sesine karışıyor, yağmur yağdıkça müzik dersi yapılıp, çocuğun nehrin üstünden atladığı zamanlarda ise kas gelişimi hayret edilecek bir şekilde gelişiyordu.

Nehrin suyu bir gün çok azaldı. Çocuk havaya ve bulutlara baktı…
Nehrin suyu bir gün tepeleri aştı. Çocuk ağaçlara ve toprağa baktı…
Nehrin suyu bir gün çocuğun ayaklarını üşüttü. Çocuk evden çoraplarını ve çizmelerini getirdi.

Hava kararınca Ay’ın yansıması nehre vurdu. Çocuk yine ayaklarından beklenmeyecek bir atiklikle yürüdü, yürüdü ve eve ulaştı.

Yarın yine nehir vardı.
Ona sessizce öğretecek,
Onu büyütecekti.

Nehrin büyüttüğü çocuk müthiş bir rahatlama ile uykuya dalarken o ise karanlıkta şırıldayarak yüzyıllar boyu yaptığı o şeyi bilgelikle yapmaya devam ediyordu…