Herkes Buradaydı, Yaz Buluşması’nda!

Yazar: Veysel Özdemir

-İhsan Öğretmen, Diyarbakır!

-Burada!

-Semra Öğretmen, Denizli!

-Burada!

-Celil Öğretmen, Van!

-Burada!

-Miray Öğretmen, Bandırma

-Burada!

-Gökhan Öğretmen, İstanbul!

-Burada!

-Seçil Öğretmen, İzmir!

-Burada!

-Ramazan Öğretmen, Eskişehir!

-Burada!

-Canan Öğretmen, Ankara!

-Burada!

…

Burda, burada! Güzel toprakların güzel insanları, güzel öğretmenleri burada. Ne mi yapmaya çalışıyorum? Yoklama almıyorum tabi ki. Kim gelmiş, kimler gelmiş… 300 kadar insanın yoklaması mı alınır burada. Yoklamayı bitireli çok oluyor; biz yola çıktık bile!

…

Herkes burda sen nerdesin? Sen de dahil olsana, sen de takılsana bu Ağ’a! Eğer eğitime dair bir derdin varsa; derdini anlatmak istiyorsan, derdine ortaklar arıyorsan… Farklı deneyimlerle Karşılaşmalarda buluşmak, eğitime dair her gün karşılaştığın sorunları Yaratıcı Problem Çözme ile kendin çözmek, Deneyimlerinin Paylaşımını yapmak, uzmanlığını bir Öğretmenden başka Öğretmene aktarmak, öğrencilerinin Düşünme Becerilerini geliştirmek, başka disiplinlere, alanlara yelken almak ve yol açmak üzere 1 Öğretmen 1 Disiplin ile mimar, akademisyen ya da psikolog ile işbirliği yapmak istiyorsan… Aralarda sohbet edip beslenmeye devam ederek, voleybol oynayıp ya da Balfolk dansı ile rekorlar deneyerek, birlikte eğlenerek, bir yıl sonra yaptıklarını ve de yapacaklarını tekrar paylaşarak özlediğin arkadaşlarınla nihayet bir arada olduğun “Yaz Kavuştayı”na buyur, sen de gel.

…

Meraklı ve heyecanlı gözler etrafta dolanıp duruyor. Tanıyanlar, tanınanlar ve yeni tanışanlar… Biliyorum bu duyguyu; zira geçen yıl aynı tarihlerde aynılarını yaşıyordum ve bu kez daha da büyük yaşıyorum, yaşıyoruz, yaşayacağız. Burası bizim Yaz Buluşması.

…

Peki biz kimiz? Biz öğretmeniz belki de öğrenci… Ya da boş verin illaki bir kalıba girmemize gerek var mı? Zira biz kalıpları yıkmaya gelmişiz. Büyük bir sınıf mıyız? Okul muyuz? Belki buna da gerek yok. Hem zaten sınıf ya da okul, her yerde değil miydi? Biz öyle öğrenmiştik Mahmut Hoca’dan, yerinde bahçe, yerinde sokak, yerinde metrobüs, yerinde orman, yerinde tarla… Paylaşmanın, okumanın, etkileşimin, üretmenin, deneyimlemenin, beslenmenin olduğu her yer, eğitime dahil değil miydi? O halde mekan neresi olursa olsun umutlar elimizde, gönlümüzde, zihnimizde bir yola revan olmuşuz. Bizler bir şeyler yapabilme güdüsüyle, bir şeyleri değiştirme motivasyonuyla, hayatımıza anlamlar katma isteğiyle bir araya gelmiş Değişim Elçileriyiz.

…

Herkesin bir hikâyesi vardır. Kimilerinin hikâyesiyse yarım kalmıştır. Benim öğretmenlik hikâyemin yarım kalmış kısmı burada yazılıyor; Öğretmen Ağ’nda! Kim bilir, belki de kendi çapımda kendi destanımı yazıyorum. Belki hikâye burada bitmeyecek, sürekli yeni hikâyeler de doğacak. Yeni hikâyeler yazmak ya da çocuklarımıza yazdırabilmek için buradayız. Kavuşmuşuz binlerce çocuğun hikâyelerindeki sözcüklerde yer alabilmek, ufka doğru yol almak için. Burada öyle güzel hikâyeler var ki. Keziban Öğretmen var mesela; bizleri mesleğine veda ederken ağlatan. Yok yok veda değil, hiç bitmeyecek bir sevda onunkisi. Öğretmeye, anlatmaya devam edecek bir hikâye. Anadolu’nun her yerinden gelen, kendi hikâyelerini yazmak için kavuşmuş insanlar. Anadolu’nun her yerine geri dönecekler; okullarının koridorlarına, bahçelerine, dersliklerine, mahallelerinin sokaklarına umut ve güzellik tohumlarını serpiştirecek, belki de bir düşü gerçekleştirecekler. İşte burası bizim, sizin, hepimizin, çocuklarımızın düşlerimizin ve değişimin buluşması. Can Yücel’in Öğretmenin Düşü şiirindeki şu dizelerle Yaz Buluşması’nı Ankara’nın bozkırından selamlıyorum.

“Mavi kalemlere yordum bu düşü,

Su resimleriyle öğrencilerin,

Göğerttik bozkırın sarı defterini…”

…

Tekrar kavuşmak dileğiyle.