Yaratıcılık Sularının Kıyısında

Yazar: Özgenur Korlu

Benim için yazma süreci bir parça kağıtla başlıyor. Elime geçen ilk kalemle bir süre doğru kelimeleri arıyorum. Kelimeler zihnimde cümlelere dönüşmeye başladığında yaratıcılık sularının kıyısına vardığımı anlıyorum. Aklımdaki cümleleri bilgisayara geçirerek yazmaya başlıyorum. Yazdığım şey bir makale de olsa deneme de olsa süreç hep aynı adımları izliyor. Yazarak düşünen biri olarak problemler karşısında da aynı ritüele başvuruyorum. Adım adım oluşturduğum bu ritüel gibi yaşaya yaşaya yaratıcılığıma güvenmeyi öğrendim. Ama hiçbir şey yaratıcılık suların kıyısındayken duyduğum huzursuzluğu geçiremedi.

Yaratıcılık üzerine düşündüğümde gözlerimin önünde sanat şaheserleri, başyapıtlar beliriyor. Bu başyapıtlar ki sanki yoktan var olmuşlar, onları yaratanlar hiç hata yapmamış, hiç acı çekmemiş gibi öğretildi bana. Hatta başka türlü bir yaratıcılık mümkün değilmiş gibi zannettiğim zamanlar oldu. Bir şahesere kapılıp kendimden her şüphe ettiğimde, huzursuzluğu duydum: “Sen yaratıcı değilsin.” Onu dinledikçe sesi daha yüksek çıkmaya başladı: “Sen yaratıcı değilsin!” Bu yüzden onu duyar duymaz derin bir nefes alıyorum. Yaratıcılık sularına girmek için bir problemin yettiğini kendime hatırlatıyorum. Büyük ya da küçük yaratıcılık yok. Açılmayan kavanozlardan, tüm çocukların nitelikli eğitime nasıl erişeceğine kadar tüm sorunlar yaratıcı fikirlerle çözülebilir. Sorun varsa orada yaratıcılık için bir fırsat var. Problemime sarılıp bırakıyorum kendimi yaratıcılık sularına.

Fikir üretmeye hep bir parça kağıtla başlasam da sonuç her zaman iyi olmuyor. Hatta bazen bir sonuca bile ulaşamıyorum. Hatalar yapıyor, sürekli başa dönmek zorunda kalıyorum. Yorulmaya başladığımda huzursuzluğun sesi de duyulmaya başlıyor: “Uğraşma, dünyayı sen mi kurtaracaksın?” cevap olarak kaslarımı gösteriyorum ona. Çünkü insan yaza yaza, problemleri çözmeye uğraşa uğraşa belirsizlikle mücadele kaslarını geliştiriyor. Bu güçle, ne kadar uzun sürerse sürsün bir problemi sonunda çözebileceğimize inanmayı öğreniyoruz. Huzursuzluğu dinler mi insan kendi gücünü fark edince? Kaslarımı kullanıp balıklama dalıyorum yaratıcılık sularına.

Sorunlara çözüm bulabilmek, farklı düşünebilmek, yaratıcı olmak için kutunun dışına çıkmak gerekiyor. Kutunun içindeyse bağımlısı olduğumuz rutinler, sorgulamamız gerektiğine inandırıldığımız kurallar var. Bu kez dost gibi yaklaşıyor huzursuzluk: “Vazgeç, yalnız kalacaksın.” Evet, yaratıcılık ancak bir sonuca ulaştığında toplumda hak ettiği takdiri görüyor. Ama şu an benim gibi bir soruna çözüm üretmeye çalışan başka insanlar var. Yana yana olmasak da birlikte çözüm üretmesek de biz yaratıcılığın bayrağı altında buluşabilen büyük bir topluluğuz. “Kusura bakma gitmem gerekiyor.” diyorum huzursuzluğa, “Yaratıcılık sularındaki dostlar, beni çağırıyor”.

Sadece bana ait olmadığına emin olduğum bu huzursuzluk, kendini bir şekilde yaratıcılık sularının kıyısında bulan herkes için tanıdık. Kötü haber, huzursuzluğumuz hiç geçmeyecek. Çünkü içinde yaşadığımız sistem tüm araçları, tüm inançları, tüm kurallarıyla bizi yaratıcılığın insan doğasının ayrılmaz bir parçası olmadığına ikna etmeye çalışıyor. Neyse ki huzursuzluk, bizi yaratıcılık sularından alıkoyacak kadar güçlü değil. Yaratıcılık suları çok güzel ve bizi tekrar tekrar çağırıyor. Sen de gelsene!