Nereden Çıktı Bu Yeşil Çatı?

Yazar: Gamze Yatkın

-Hayır Güneş mavi değildir! Neden maviye boyadın ki?
-Olur mu hiç üç kulak, dön de aynaya bak!
-Evin çatısı kırmızı olur, sen yeşil yapmışsın. Olmamış.
-Büyünce gezegenler arası yolculuk yapacağını yazmışsın, daha gerçekçi ol!

Tanıdık geldi değil mi bu cümleler? Küçüklüğümüzden bu yana sık sık duyduğumuz; önümüze set, engel kelimeler. Muhteşem bir fikirle havalara uçtuğumuz zaman başkasının iğnesi patlatır ya hani balonumuzu, işte o korkunç hissin bizi durdurmasına izin verdiğimiz zamanlardan koptu geldi bu cümleler. Şimdi alalım bu olumsuz cümleleri, buruşturup koyalım, hatta çöp kovamıza basket atalım.

İçimize sığmayan, durumu/olayı/nesneyi bambaşka algılayan, karşımıza çıkanı olandan farklı karşılayan, bizde hep saklı olan yaratıcılığımızı konuşalım bugün. Yaratıcılık. Ne çok anlam gizli ardında, ne çok şey ifade ediyor bizlere. Yeniden oluşturma, yeniden üretme, özgün, değerli, farklı olanı keşfetme yolu. İşte böyle başladı benim yolum da, yolculuğum da. Öğretmen Ağı ile tanıştım ve Yaratıcı Problem Çözme (YPÇ) çalışmalarına katıldım. Başlangıçta öyle anlamlı bir cümle duydum ki, bakış açım değişti. Probleme aşık ol! Evet evet cümle bu. “Probleme aşık ol!” Yaratıcılıkta temel prensiplerden biri bu. Probleme aşık olmakla başlıyor serüvenimiz. Probleme aşık olunca telaşımız yatıştı bir anda; çünkü çözüme koşmamıza gerek kalmadı, ilk yardım setimiz hemen cebimizdeydi.

Çözüm odaklı çalışmak zorluk getirirken, probleme aşık olmak çözüm yolunu özümsememizi ve yaygınlaştırmamızı sağladı.

Bu süreçte fikirler havada uçuştu ve her fikir yeni yollar gösterdi. Her adımda keşfetmenin heyecanını yaşadık, merak etmenin ve merakın peşinde koşmanın hazzını duyduk, her fikre saygı göstermenin ne kadar önemli olduğunu anladık, fikirlerimizin ne kadar değerli olduğunu gördük.

Probleme aşık olmak beraberinde neyi mi getirdi? Hata yapmaktan korkmamayı tabi ki. Hata yapmaktan korkmamak, cümlesinden bile korkuyoruz; hatadan nasıl korkmayalım değil mi? İlk etapta soluksuz bıraktı bu cümle beni hatta bahçeye çıkıp derin bir nefes aldım. Bugüne kadar “yanlış olursa” kaygısı ile defalarca susmuş bana bir anda “korkmadan hata yap” denir mi hiç? Ama Ağ’ın güzel insanları dedi işte. Ben de o gün koydum bu iki cümleyi cebime, öyle gittim okuluma, sınıfıma. Çocuklarımla yeniden tanıştım, onları yeniden keşfetmeye başladım. En güzel fikirlerimiz, en özel hikayelerimiz, en değerli eserlerimiz hata yapmaktan korkmadığımız zamanlarda ortaya çıktı. YPÇ sürecinde ekip olarak çalışmanın, bir olmanın ne kadar anlamlı olduğunu öğrendim ve çocuklarımla birlikte işbirliğini yeniden benimsedim. Kalıplardan çıkmak, önyargılardan kurtulmak öyle rahat nefes aldırdı ki bana. Çözüme koşmak çözüm değilmiş. Denemek, yanılmak, yeniden yapmak, her seferinde daha istekli olmak, inat etmek, çabalamak ve inanmak. İşte hepsi yeniyi, özgün olanı getirdi. Çocuklar ki yaratıcılık konusunda ustamız, üstadımız. Biz karanlığı görüp korkuyoruz, onlar karanlıkta ay ışığına hayran oluyor. Biz yağmurdan kaçıyoruz çocuklar su birikintisinde zıplamaya doyamıyor (aramızda kalsın ben de çok seviyorum😊). Bizler ballı süt içmenin keyfini bile bilemiyoruz, çocuklarımız her şeyin tadını çıkarırken. Çocuklar yaratıcılıklarını öyle bir konuşturuyor ki biz müsaade ettiğimizde. Gelin çocuklarımıza hata yapmanın korkulacak bir şey olmadığını gösterelim. Gelin içimizdeki çocuğun elinden tutalım, dağları kırmızıya, bulutları sarıya, denizi yeşile boyayalım. Gelin yaratıcılığımızın önüne set çeken önyargıları birlikte kıralım. Gelin biz bir olalım, çocuklarımızı da yanımıza alalım, yeşil çatılı, mor kapılı bir ev yapalım. Yanına da gümüş rengi yaprakları olan ağacı çizmeyi unutmayalım.